با توجّه به رهنمودهای پیشوایان دینی و اندیشه در آموزه‌ها و باورهای دینی، برای رسیدن به سعادت دنیوی و اخروی، و کمال نهایییکی از راهها خودشناسى است.ازمهم‌ترینمسائلقابلشناختدرنظامهستی،شناختخودانساناست. «خودترابشناس»جمله‌ایاستکهاکثرفرزانگانعالم،انسان‌هارا به آن سفارش کردهاند.امام علی(ع)درکتاب شریفغررالحکم بهشناختنفستوصیهفراوانکردهوآنراسودمندترینمعارف،طریقخداشناسی،نشانهکمالعقل،بالاترینحکمتونردبانصعودمعرفی نموده،وجهلخویشرابدتریننوعجهل،خودفراموشی،گمراهی،تباهیونادانینسبتبههمهچیزدانستهاست. تحقیق حاضر در نظر دارد به علّت اهمیت داشتن خودشناسی به بررسی ابعاد این موضوع از منظر امام علی(ع) با تأکید بر غررالحکم بپردازد. بنابراین، پس از بیان مفهوم و ضرورت خودشناسی، و ارتباط آن با خودسازی، به محورهای اصلی انسان‌شناسی اشاره کرده و مؤثرترین عوامل، موانع و آثار خودشناسی درغررالحکم را توضیح می‌دهیم.
)