بریث ویت را میتوان از پیشکسوتان و پیشوایان نظریّه کارکردگرایی به حساب آورد. کارکردگرایان که در رأس آنها ویتگنشتاین قرار دارد از جمله فیلسوفان تحلیل زبانی هستند که با تعریف کارکردی ویژه برای زبان دین در عین نجات بخشی زبان دین از دام بی معنایی، زبان دین را یک زبان غیر معرفت بخش به حساب میآورند. بریث ویت در عین اینکه همچون پوزیتیویستها گزاره‌های دینی را غیر واقعی میداند امّا برخلاف پوزیتیویستها تمام سعی خود را میکند گزاره‌های دینی را از دام بیمعنایی نجات بدهد. به همین جهت مسیری که انتخاب میکند اینگونه است که کارکرد گزاره‌های دینی را همچون گزاره‌های اخلاقی قرار می‌دهد. به این نحو که گزاره‌های دینی گزارههایی برای بیان مقاصد اخلاقی و ترغیب به رفتار اخلاقی میباشند. در این تلاشی که بریث ویت برای تحلیل کارکرد گزاره‌های دینی دارد زبانی دینی را در حدّ زبانی صرفاً اخلاقی و مزیّن به حکایات تقلیل می‌دهد.
جعفری فخیم, رضا. (1398). کارکرد اخلاقی زبان دین در نگاه بریث ویت. فصلنامه علمی تخصصی فرهنگ پژوهش, 12(شماره 37- بهار 1398), 139-154. doi: 10.22081/fpq.2019.69865
MLA
رضا جعفری فخیم. "کارکرد اخلاقی زبان دین در نگاه بریث ویت", فصلنامه علمی تخصصی فرهنگ پژوهش, 12, شماره 37- بهار 1398, 1398, 139-154. doi: 10.22081/fpq.2019.69865
HARVARD
جعفری فخیم, رضا. (1398). 'کارکرد اخلاقی زبان دین در نگاه بریث ویت', فصلنامه علمی تخصصی فرهنگ پژوهش, 12(شماره 37- بهار 1398), pp. 139-154. doi: 10.22081/fpq.2019.69865
VANCOUVER
جعفری فخیم, رضا. کارکرد اخلاقی زبان دین در نگاه بریث ویت. فصلنامه علمی تخصصی فرهنگ پژوهش, 1398; 12(شماره 37- بهار 1398): 139-154. doi: 10.22081/fpq.2019.69865
)