بازشناسی مبانی کنشگری سیاسی روحانیون و ارائه راهکارهای پیشنهادی

انقلاب اسلامی ایران با تلاش روحانیون به ثمر نشست و تأثیرات فراوانی بر سپهر سیاسی اجتماعی جامعه داشت؛ در همین راستا، گروه‌ها و جریان‌های مختلف سیاسی، اجتماعی و فرهنگی با اصلاح و تعدیل در برخی رویکردهای کنشگری خود، فعالیت‌ها و اقدامات خود را ساماندهی نموده و به ایفای نقش پرداختند. یکی از گروه‌هایی که از این جریان مستثنا نیست، جامعه روحانیون است. جامعه روحانیون با عنایت به جایگاه اجتماعی و مذهبی که دارد، ضرورت دارد در عرصه کنشگری سیاسی اجتماعی، از الگوی جامعی تبعیت کند و مطابق ضرورت‌ها و نیازمندی‌های روز اجتماعی، در عرصه کنشگری سیاسی اجتماعی نقش‌آفرینی داشته باشد. این پژوهش، با عنایت به دغدغه مذکور سامان‌یافته است و ضمن طرح نکات مقدماتی، ضرورت‌ها و اهداف پژوهش و همچنین مفاهیم مقدماتی، ساختار، پیشینه و مؤلفه‌های حاکم بر کنشگری سیاسی روحانیون را مورد تأکید قرار داده است و با تبیین سازوکار نهادینه‌سازی ارزش‌های متعالی در جامعه و تبیین جایگاه روحانیون در این عرصه، جایگاه و نقش گروه‌های مرجع دینی در کنشگری سیاسی تبیین شده است و در ادامه نیز به بیان تجربیات و پیشینه‌ای از کنشگری روحانیون در ساختار سیاسی ایران پرداخته شد. در پایان، در مقام ارائه راهکارها و مؤلفه‌های عملیاتی در راستای کنشگری سیاسی روحانیون برآمده است و ضمن بیان مؤلفه‌های جامعه‌شناختی در راستای کنشگری سیاسی، عوامل موفقیت در کنش‌های اجتماعی مورد بحث قرار گرفت و سعی شد تا با بیان ابعاد مهم و ضروری در عرصه کنشگری سیاسی، آموزه‌ها و راهکارهای عملیاتی، مورد طرح و بحث قرار گیرد.